Wachten in de kliniek
De kliniek zou in de Nederlandse zorg de plek innemen van een huisarts. Het is de eerste plek waar mensen heen kunnen gaan, maar biedt ook de mogelijkheid om bijvoorbeeld röntgenfoto’s te laten nemen. Qua zorg heeft het dus weer veel meer weg van een ziekenhuis. Vooraf was ik al gewaarschuwd dat het wel een tijdje zou kunnen duren voordat alles achter de rug was en dus zorgde ik ervoor dat ik van alle proviand was voorzien. Bovendien zou het misschien versneld kunnen worden door mezelf als een spoedgeval op te stellen, maar helaas bleken mijn acteertalenten niet voldoende genoeg om de eerste verpleegsters – die de aard van de situatie beoordeeld – te overtuigen. Dus zat er niets anders op om rustig op de bankjes plaats te nemen en te wachten totdat ik aan de beurt kwam. In eerste instantie dat ik moest wachten op een behandelingskaart (omdat ik hier nog niet bekend ben), wat me anderhalf uur kostte. Het aardige aan dit wachten is dat je wel in gesprek raakt met mensen, waarvan sommigen je proberen te helpen bij het doorstaan van de langslepende procedure.
Na het wachten op mijn behandelingskaart ging het toch vrij snel allemaal. De verpleegster – die me in eerste instantie had teruggewezen – zag nu toch wel de noodzaak in van mijn situatie en stuurde me vrijwel direct door naar de spoedbalie. Daar maakte een dokter een eerste taxatie van mijn voet, eigenlijk alleen maar door er alleen maar naar te kijken.
Voor mij was het belangrijk dat er foto’s van de voet gemaakt werden, omdat ik de garantie wilde hebben dat niets was gebroken. En dat was dus ook het volgende wat er gebeurde: ik werd met mijn mapje naar de röntgenafdeling gestuurd; wandelend door de gangen nam ik de situatie in de kliniek in me op: alleen maar – in alle rust – wachtende mensen. Rustig een praatje maken of even de ogen sluitend. Geen enkele blik verried enige haast bij hun behandeling. Nee, er heerste meer de gedachte: ik heb de hele dag nog en anders is er morgen weer een dag.
Bij de röntgenafdeling ging het allemaal vrij snel. Foto’s werden gemaakt, in een mapje gestuurd en aan mijn dossier toegevoegd. Met deze documentatie klopte ik weer bij de dokter aan, die het even bestudeerde en constateerde: niets gebroken, het zijn zeer waarschijnlijk je banden. Rust, veel ijs en pijnstillers voor de komende tijd was zijn advies. Een geruststelling enerzijds, maar anderzijds teleurstelling. Op rusten zat ik niet te wachten… Ik probeerde bij de dokter nog mijn foto mee te krijgen onder het mom dat ik hem in Nederland misschien nog nodig zal hebben. (maar eigenlijk om hem bij mijn collectie rontgenfoto’s toe te voegen) Maar het mocht niet baten: ik kreeg mijn foto niet mee en moest ’t doen met een recept voor de apotheek, die zich in hetzelfde gebouw bevindt. Hier begon het lange wachten weer en begon het toch nu ook wat vermoeiend te worden. Het ervaren van de Zuid-Afrikaanse werkwijze had ik nu wel een beetje in de smiezen. Uiteindelijk verliet ik de kliniek na zes volle uren. En is het nu dus rusten geblazen...
1 opmerking:
Hoi Gerard,
Al enige dagen loop ik met de gedachte te reageren op jouw weblog betreffende "Een dagje in de kliniek......". Gelukkig heb jij niet veel ervaring met bezoeken aan de poli's in Nederland. Maar hier in Nederland is het niet veel anders. Men denkt altijd dat het hier in Nederland veel beter is, maar dat is dus niet altijd zo. Tenminste dat is mijn ervaring. Recent heb ik in verband met een gebroken pols (jouw wel bekend) diverse bezoeken gebracht aan het ziekenhuis. Ook hier een volle wachtkamer en maar wachten. Ook hier de rontgenafdeling, helemaal vol met wachtenden en men zat zelfs aan het gangpad. Dit was niet eenmalig, maar regelmatig het geval. Mijn humor was eens een keer, "wie is de laatste?" Mijn medewachtenden konden de humor er niet van inzien, en reageerden maar niet. Dus maar "De Spits" gepakt en getracht Sudokopuzzel in te vullen. Intussen goed opletten of je wordt opgeroepen, want je zit soms zover weg, dat je amper hoort welke naam er wordt geroepen.
Heb ook al gehad, dat ik het niet goed had verstaan, en er iemand anders werd bedoeld, dus weer terug naar je plek en weer wachten.
Ook ik liep met een map met mijn rontgenfoto's -als je geluk hebt kunnen ze de oude foto's van de vorige keren erbij vinden, anders heb je pech-, door de gangen van het ziekenhuis. Op naar de volgende wachtkamer, van de behandelend specialist. Zie je daar weer dezelfde mensen zitten wachten als bij de rontgen. Na oproep specialist, sta je binnen 5 minuten weer buiten. "Ziet er goed uit mevrouw", u hoeft niet terug te komen". Pas als je weer op de gang loop realiseer je je dat je geen rontgenfoto hebt gezien, beetje dom misschien, had er zelf ook om moeten vragen. Maar je bent dan zo "geradbraakt" dat je denkt, laat maar.
Inmiddels was ik deze laatste keer wel 6 uur verder en had toen wel behoefte aan iets te drinken of te eten. Jij neemt proviand mee, ook hier is dat echt wel een aanradertje, een rol meelkoekjes en een flesje water doet soms wonderen. Zo begeef je je dan weer langs de gangen met wachtenden naar de uitgang, waar dan een automaat staat waar je kan afrekenen voor het parkeren. Parkeerkaart erin, kosten.........
Dus in Nederland is niet altijd alles veel beter, efficienter en beter gestroomlijnd. Als ik jouw stuk zo lees en dat van mij ernaast, kun je denken, zoek de verschillen.
Als ik dit schrijven zo even weer doorlees, denk ik moet zelf ook maar een weblog opstarten. Hierin schrijven over de belevenissen van een moeder met een zoon in Zuid-Arika. Begin ik eenmaal te tikken, dan kan in moeilijk weer stoppen. Vandaar dat het een zeer uitgebreide reactie is geworden. Hierbij wil ik ook nog even vermelden, dat dit een 2e poging is en ik het 1e schrijven op de een of andere manier heb weggeklikt. Kom er dan nog maar weer eens op, wat je net hebt geschreven.
Lieve Gerard, het ga je goed, en liever geen bezoeken weer aan poli's, niet in Zuid-Afrika, maar ook niet in Nederland.
mam
Een reactie posten