Storm, wind en regen…

Het weer blijft verbazen in Zuid-Afrika. Zo hebben we nog forse herfststormen en zo schijnt de zon weer dagen lang. De storm – die in de Eastern Cape zelfs met sneeuw (begin jaren tachtig hier voor ’t laatst) gepaard geven en elf levens eiste – kondigde zich al tijdig aan. Een blik op de zee bij Sunrise Beach (dichtbij Muizenberg, dat ooit in de top 10 stond van meest aantrekkelijke toeristische plekken ter wereld) was genoeg. Golven klotsen met veel kracht tegen de kade aan en zorgen er voor dat auto’s op de nabijgelegen parkeerplaats met water bedolven werden. Surfers zien de golven als een grote uitdaging en proberen halsstarrig op de golven te surfen. Velen houden het na enkele pogingen toch voor gezien. Een zwerver staat het gebeuren ook gade te slaan en zwaait driftig met zijn armen. Het lijkt erop dat hij de golven probeert terug te duwen, maar helaas: ook hij krijgt een plas water…

Ik kijk of een afstandje en hou het ook niet helemaal droog. Maar deren kan het mij eigenlijk niet. Ik geniet met volle teugen van het geweld dat de zee aan de dag legt. Ik laat de wind lekker door de mijn haren waaien en laat mijn gedachten de vrije loop. Het stormt in mijn hoofd. Alle indrukken, alle ideeën om hier iets te betekenen. Je ontkomt er hier niet aan af en toe even helemaal vol te lopen. En was is er dan prettiger om op de fiets te stappen en na wat halsbrekende toeren (het verkeer is hier niet berekend op fietsers) bij de zee aan te komen… De hele week schoot aan mij voorbij. De gezichten, de verhalen, de kracht die mensen uitdragen ondanks alle negatieve ontwikkelingen in dit land.

Ik zie het gezicht van de jongeman, die ons ’s morgens toeloopt met een volgepakt supermarktkarretje. Breeduit glimlachend laat hij zijn opbrengst van deze dag zien. Hij is één van de vele ‘Trolly-people’, die met een supermarktkarretje langs de afvalbakken gaan op zoek naar zwerfvuil. Kartonnen dozen worden keurig opgevouwen en bij elkaar gebonden in de kar gestopt. Vuilniszakken met inhoud worden er aan de buitenkant aan vast gebonden.
Je vraagt je af wat er ze doen met hun verzameling, want zelf kan ik er meestal weinig bruikbaars in ontdekken. Maar mensen hier zijn in staat om van ‘afval’ leuke dingen te maken. Zo zag ik hele leuke kleurrijke dieren gemaakt van plastic tasjes. Of hoofdpetjes van het plaatmateriaal van coca cola blikjes. Of het radiootje, wat ik laatst kocht, gemaakt van ijzerdraad en de labels van bierflesjes.
De mensen die dat kunnen zijn meestal niet van ‘het type trolly-people’. De trolly - people zijn vaak alcoholverslaafd en tot weinig meer dan ‘scharrelen’ in staat. Vanwege de wijnbedrijven is er meer alcoholverslaving in de Kaap. De kans is groot dat de (voor)ouders van deze straatmensen op een wijnbedrijf werkten waar de werkers werden uitbetaald in wijn. Het drankprobleem is hier naast AIDS, werkloosheid en armoede een zeer groot probleem… Maar bij de jongeman is het op deze dag niet te zien. Hij is trots op zijn opbrengst.

Het strijdbare gezicht van Hester flitst voorbij… Een zeer bijzondere vrouw, die elke jongere eigenlijk eens zou ontmoeten. Bij mij kwam een vergelijking met Miep Gies (de vrouw, die Anne Frank en haar familie verborg in het Achterhuis) naar boven, wellicht vooral omdat ik kort tevoren de film “Freedom Writers” had gezien. Miep speelt daarin een prominente rol…